Onbeschrijfbaar

Er is een rede waarom ik deze blog "onbeschrijfbaar" heb genoemd. Namelijk omdat de afgelopen tijd niet met een ander woord te beschrijven valt.
Het begon allemaal donderdagochtend 26 december om 5:45. Trrinngggg wekker! Joeppieee het avontuur gaat beginnen. Omdat Kay en ik allebei zeer efficient zijn in de ochtenden stonden we om 6:00 met onze backpack op de rug en boottickets al in de hand op straat om een taxi te regelen. Terwijl de rest van de stad langzaamaan ontwaakten, waren wij super enthousiast en benieuwd wat de eerste bestemming ons zou brengen. Zal ik het zo zeggen, we hadden onze bikini nog net niet aan. De boot vlamde over de Río de la Plata heen en de aansluitende bus bracht ons naar de badplaats van Latijns Amerika: Punt Del Este, Uruguay. Bij aankomst scheen het zonnetje en het duurde dan ook niet heel lang voordat we in onze bikini op het strand lagen te bakken, let the good time roll! :) Zomervakantie is officieel begonnen! Aangezien Punta vrij duur zou zijn, zijn we op onderzoek uit gegaan om de beste deals te sluiten. Tja we blijven backpackende studentjes (die backpack zat vol met kleren, niet met geld). Bijna alle dagen in Punta werden doorgebracht op het bekende Bikini Playa. Omdat de jeugd pas laat in de middag ontwaakten dankzij alle fiestas, vulde het strand ook pas later. Geen probleem, want dat betekende voor ons nóg meer zonuren! Regelmatig hebben we onszelf verwend met een heeeeerlijke fruitige Clérico (witte sangria). Onze Spaanse vaardigheden werden nog eens flink getest toen we ons met een groepje spontane Mexicanen gemengd hadden. Wat hebben we gelachen met deze leuke mensen! Uiteraard werd de lokale bar ook nog even gecheckt, mwaaah na een paar uurtjes geef ik mijn goedkeuring. Ondertussen hadden we nog een kopzorg: waar gaan we nieuwjaar vieren? Het aanbod was groot, maar welke lijkt ons het leukst? Uiteindelijk hadden we onze zinnen gezet op La Fiesta bij The Box.
Een klasgenootje vanuit Tilburg, Anne, was samen met haar gezin en vriend ook naar Punta gekomen om daar het jaar uit te zingen. Op de ene laatste dag van het jaar zijn we met zijn alle op het strand geploft. Eigenlijk is dat niet correct omschreven en kan ik beter zeggen dat we met zijn alle de golven zijn ingedoken. De golven waren ENORM. Waardoor het kleine kind in vele van ons weer te boven kwam.. Door de sterke stroming spoelde een van ons regelmatig op zeer charmante wijze aan. Aan het einde van de dag zat het zand oooveral! De laatste dag van de perfecte zomervakantie hebben Kay en ik zoveel mogelijk zonnestralen proberen mee te pakken, wetende dat we de rest van onze reis in het regenseizoen zouden doorbrengen. Dus uit voorzorg extra vroeg op het strand waren we lagen te azen op de tickets voor La Fiesta. En net op het moment dat we dachten dat de verkoopster niet meer zou opdagen, kwam ze aanzetten. Pffffffieuw!
's Avonds 31 december werden we uitgenodigd bij familie Huis in 't Veld om samen het jaareinde te vieren onder het genot van een asado, bubbels en vuurwerk. Ons asado-instict sloeg op hol en de champagne, paprika en eieren werden ingeslagen. Na sneaky in het hostel ons klaargemaakt te hebben, vertrokken we iets later dan gepland richting huize Huis 't in Veld waar we door de man des huizes verwelkomt werden. De asado was vooooortreffelijk met name doordat iedereen zijn steentje bijdroeg. Prachtig en heerlijk. Het jaar werd knallend begonnen (zoals de meeste waarschijnlijk ook wel op de enthousiaste foto hebben kunnen zien) en La Fiesta (wat een festival leek) was een super leuk feestje. Geslaagde avond!
En toen kwam het: mission impossible. Ik vat het even kort samen: 8 uur 's ochtends zonder slaap uiteraard op naar het vliegveld in Punta. Daar een tukje gedaan. Door naar het kleine vliegveld in Buenos Aires. Met de bus naar Ezeiza (grote vliegveld) om daar een paar uur te wachten. De volgende stop was Lima (Peru). Gelukkig stond Guadeloupe ons op te wachten en lagen we niet veel later gewassen en gestreken te bed. Een paar uur later ging de wekker weer en niet veel later zaten we weer op het vliegveld voor de laatste etape: Lima-> Cuzco. Het was een interessante dag die verrassend genoeg soepeltjes verlopen is.

Bij aankomst in Cuzco werden we vriendelijk ontvangen door Marina de reisleidster. Samen met haar hebben we de drie dagen die we in Cuzo en omstreken hadden zo efficiënt mogelijk uitgestippeld. Door een overvloed aan ideeën en gebrek aan tijd leek ons dat de beste optie. Hostels werken geboekt en trein- en bustickets betaald. 's Middags stond de citytour op de planning. Samen met groep Inti (wat zon betekent) liepen we braaf achter de gids aan om kennis te maken met Koricancha, Sacsayhuaman (beter bekent als "sexy woman"), Quenqo, Pukapukara en laten we vooral Tambomachay niet vergeten. Kort samen gevat: Inca reünies. Het zonnetje scheen heerlijk en de lama's huppelden om ons heen. We wisten toen nog niet dat we onszelf zojuist een bijnaam gegeven hadden. Wie wie is, laat ik verder aan jullie over. Voor ons is het een binnenpretje;).
Dezelfde avond hebben we nog even snel pizza en ceviche (typisch Peruaans visgerecht) gegeten voordat we uitgeput in slaap vielen in een andere Inca stadje genaamd Ollantaytambo (Olly). 3 januari was het zover: Machu Picchu, de verloren Inca stad stond op de planning. Wederom super vroeg uit te veren om met de trein, wat tevens de enige mogelijkheid is om Aguas Calientes te bereiken (tenzij je de echte Inca ervaring wil beleven en te voet gaat) onze reis voort te zetten. Die dag had ik pech, want door fikse maagpijnen heb ik eerst nog een tijdje op de dokter moeten wachten, de Wayna Picchu moeten laten schieten, en meerdere wc kaartjes moeten betalen. Wat baalde ik! Door een interne miscommunicatie heeft Kay gelukkig wel de top van de Wayna Picchu proberen te bereiken. Goed bezig meid! :) Rond het middag uur was het eindelijk ook mijn beurt en kon ik de prachtige reünies op onmogelijke plekken met mijn eigen ogen bewonderen. De vormen van de omliggende bergen zijn adembenemend en door het vochtige klimaat is alles (donker)groen. Door de ijle lucht op ruim 2500m was het af en toe noodzakelijk om een adempauze in te lassen. Uiteindelijk hebben we samen de Intipunku bereikt (sun gate) waar we dankzij een zak gedroogde musli met Acaï de Canadese Jarret en Mathew ontmoet hebben. Leuke en vooral sportieve jongens! Kay heeft Machu Picchu pueblo nog verkend en ik nog even van het zonnetje genoten (dat uiteindelijk toch nog is gaan schijnen die dag). Laat in de middag hebben we ons herenigd en zijn we Aguas Calientes nog in getrokken, om niet veel later met Mathew en Jarret het glas te heffen met de typische Pisco Sour. Na een interessante terug rit met en de trein en de bus zo snel mogelijk wel te vree te bed. Die nacht heb ik gedroomd over alle indrukken van de laatste dagen.
De derde een laatste dag was een busrit onder leiding van een gids door de Valle Sagrado. Ongeveer 7 van de 14 resterende Inca dorpjes werden aangedaan en toegelicht door de leuke gids. Het buffet tijdens de lunch zorgde ervoor dat we onze smaak pupillen hebben kennis kunnen laten maken met nieuwe gerechten zoals Alpaca vlees en andere lekkere dingen. De rest van de dag stond wederom in het teken van de Inca cultuur met haar reünies. Ik moet toegeven dat ik die drie dagen overspoelt ben door oude stenen maar het is onvoorstelbaar indrukwekkend hoe de Inca's één met de natuur waren en ze imposante gebouwen bouwden op onmogelijke plekken.
4 januari 's avonds besloot onze babysitter Marina niet op te dagen en zijn we hals over kop richting de busterminal gevlogen om onze bus richting Puno te halen. Godzijdank hebben we die gehaald. M&M's werden ingeslagen als een symbolische verjaardagstaart, want jaaa om 0:00 was het zo ver: eindelijk geen tienertje meer! :) Maar omdat we die busrit het comfort van een cama hadden (een bed in de bus) sliep ik als een roosje op hét moment ( de M&Ms hebben 5 januari niet eens gehaald trouwens). Puno valt in één regeltje samen te vatten: zonning en lekker lunch met prachtig uitzicht over een groot héééél groot meer genaamd Lago Titicaca. Mijn verjaardag hebben we verder gevierd in wederom een bus. Dit keer met eindbestemming La Paz (Bolivia). Ik kan met trots zeggen dat ik op mijn 30 uur durende verjaardag maar liefst 2 nieuwe stempels in mijn niet meer zo lege paspoort heb gescoord.
Chau Peru! Hola Bolivia!

Na ik weet niet meer heoveel uur, maar in ieder geval genoeg uur, kwamen Kay en ik ’s avonds aan in de bruisende stad La Paz (Bolivia). KIDDINGGGG!! Wij vonden deze stad helemaal niks en voelden ons er onveilig. Bovendien regende het ook nog. Dus wilden we zo snel mogelijk weer weg. Zo gezegd, niet zo gedaan. Wat een ellende: de bus terminal én het vliegveld waren gesloten. Een aardige man begeleidde ons naar het dichtstbijzijnde hostel, waar Kay en ik niet veel later in de bruidssuite belandden (ja in een hoStel!). How romantic… De kamer was een grap en de wekker stond om 5:00 om vervolgens telefonisch ruzie te maken met mevrouw Vliegveld, en niet veel later zonder succes terug te gaan. Stuck in La Paz?! NO WAY dat we daar een minuut langer wilden blijven dan nodig. Dus bestelden we een taxi en na 3 schietgebedjes bij het oprijden van de snelweg stonden we met onze backpacks op het vliegveld, hopend dat twee mensen niet zouden opdagen, en wij dus mee konden. Vele uren later hadden we ontbeten én geluncht bij de Subway, uren gecomputerd, gelezen, gekaart en voorbereidingen getroffen voor de volgende trip. Godzijdank gebeurde er een wonder en stonden Kay en ik die middag nog in Uyuni.
Jeepsafari geboekt, ijshagel ontweken en lekkere Picchu Macho (typisch Boliviaans gerecht) gegeten. Om negen uur ging het lampje uit, welterusten.
Inmiddels is het 7 januari: let’s get the party started! Samen met Kirsten, Freek, Maya, Daniël en Kay bestegen wij de trots van onze chauffeur én kok Lino. Een klein bruin Boliviaantje die net boven het stuur uitkwam en zeker weten pedaal verlengers nodig had. Wat een geweldige man! Hij zorgde goed voor ons en we zijn niks te kort gekomen. Eerst stop: cementario de trenes. Een stukje buiten Uyuni staan een hoop gestrande treinen. Misschien beter gezegd, roestbakken. De omgeving was minstens zo indrukwekkend. Volgende stop: Salar de Uyuni. Waaaaauw wooow oooooh waaauw… Wat ongelofelijk mooi!! Het is ’s werelds grootste zoutwoestijn. Door het laagje water wat er op lag was de weerspiegeling adembenemend. Terwijl Lino het Albaca-vlees (ik heb lama gegeten! aah) stond te breiden, schuilden wij in het hotel gemaakt van zout. Na een heerlijke lunch was het aan os de beurt om de toerist te spelen. Met andere woorden de fototoestellen stonden paraat en wij poseerden er voor. We hadden het geluk dat een fikse stortbui ons boven het hoofd hing en dat tot spectaculaire plaatjes leidden. Onder de indruk van alles bracht Lino ons naar een dorpje in the middle of nowhere genaamd Alota, om vervolgens samen met de andere 50 jeeps te vechten om een slaapplek. Na een koffie tijd en aansluitend diner ging ik weltevree te bed. ’s Nachts begonnen de buikpijn weer. Na de vorige keer zat de schrik om iets bijzonders te missen er goed in. Dat was ik deze keer niet van plan. Samen met Kay nog eens ALLES na gelopen. Kon het het eten zijn? Kleine kans. De hoogte? Nee waarschijnlijk niet. Drinken? Nee.. Wat dan wel? Jawel hoor, een allergische reactie op mijn malaria tabletten. Heeeel fijn! Enigszins gerust gesteld, ging ik met drie appels en een pak droge toastjes op pad. Valle de las Rocas is een grote vallei waar grote rotsen in bijzondere vormen te bewonderen zijn. Mooi, maar snel door naar alle andere lagoons gevuld met flamingo’s. Door een overvloed aan mooie meren, bergen, dieren, eten en ander mooie dingen kan ik niet meer precies opnoemen wat we gezien en gedaan hebben. Wat ik jullie wel kan verzekeren, is dat iedere minuut adembenemend was. Of het meer nu groen, blauw, wit, rood of een combinatie was. Of er nu twee flamingo’s stonden of 200. Of er geen begroeiing was, of juist een heleboel kleine bosjes. Alles was prachtig!! De dag eindigden we bij Laguna Colorade (rood en wit gekleurd), waar we sliepen op STENEN bedden. Je kan je vast voorstellen hoe ik die ochtend om 4:15 wakker werd. Maar niet getreurd want we zouden de zonsopgang bij de geisers gaan bekijken. Wederom PRACHTIG!!! Dit vond ik écht suuuuper geweldig fantastisch mooi! Besneeuwde bergtoppen, het stoom van de geisers, de geur van rotte eieren en de zonnestralen die langzaamaan de bergen verlichtten. Prachtig tafereel! Na een goed ontbijt (geen wit brood maar yogi!  ) stapte ik met een big smile in de jeep om me te laten verrassen bij Lago Verde, gelegen op de grens met Chili. Omdat er een perfect briesje stond, kleurde het meer helder groen. De top van de vulkaan weerspiegelde perfect in het meer. De foto’s kunnen niet goed genoeg weergeven hoe wij het met eigen ogen aanschouwden. Weer terug bij Aguas Calientes had ons groepje het natuurbadje van ongeveer 30 graden voor onszelf. In mijn bikini en met mijn Timba’s nog aan (heel charmant) slofte naar de badrand om mezelf vervolgens totaal te ontspannen in het water. Beste van alles: een uitzicht op Laguna Colorada met flamigo’s, waaaaauw.
Zoals aan alles een eind komt, kwam ook aan deze geweldige driedaagse jeepsafari een einde. Maar niet voordat we gestopt waren in nog twee kleine innieminie dorpjes en Lino de rivier meerdere keren doorkruisten, omdat de weg aan de andere kant verder ging. Aangekomen met een énorme zitkont, ploften we toch weer neer om nog even snel verrassend lekkere taco’s met limonade (wat een kinderfeest!) naar binnen te duwen. En dat voor €5.00 per persoon én inclusief fooi. De Bolivianos moesten toch op, want niet veel later zouden we ons weer in ons tweede thuisland bevinden: Argentinië. Hup hup gepakt en gezakt wéér de bus in. Waar we ’s middags nog met een 4x4 de zandwegen bereden, stuiterden we nu in een eeuwenoude bus vol stinkende mensen (inclusief onszelf, want in Bolivia hadden we niet heel veel douches gezien..) en met kei harde muziek (geloof me , niet de huidige top 40). Terwijl Kay aan het stoeien was met haar mooie, nieuwe, antieke landkaarten, barstte ik in lachen uit. Het stinkende vrouwtje wat naast mij op de grond zat, keek me met vragende ogen aan. Tja wat had ik anders moeten verwachten van een busrit van €7. Na niet al te veel slaap had ik toch nog even tijd nodig om wakker te worden in Villazón (de grens met Argentinië). Een ontzettende zenuwpees sleepten de twee Franse jongens Geoffrey en Max, de Braziliaanse Drika en Rafaelo en ons in zijn piepkleine kantoortje om, wat wij toen nog niet wisten, ons flink af te zetten en te naaien. Maarja eenmaal óver de grens was er geen weg meer terug. Dat we de douane omkochten voor $10 en het tijdsverschil ons één uurtje meezat mocht niet baten. Bus gemist en drie uur later zaten we in de bus richting Salta. Laatste stop van onze reis en aller laatste busrit ever.
De Route Nacional 7 is een weg door een prachtig landschap. Afwisselend kwamen er cactussen en gekleurde bergen voorbij. Nog lichtelijk ontdaan waren we alleen maar gefocust op die ene minuut dat we UIT de bus konden. Na 9 uur was het zover! Vol verwachting trokken we onze bedeelde slaapkamer in. Eerst maar eens eten en de dag er op alle tours en Dakar bezichtigingen regelen. Dat liep allemaal even wat anders dan gedacht.. Eerst werd Kay nog eens flink afgezet met een te lage euro-peso koers (Argentinië is synoniem voor illegaal geld wisselen). Eenmaal terug in het hostel vertelde de mevrouw dat de komende drie dagen er géén tours zouden plaatsvinden. Bovendien regende het ook drie dagen. De Dakar ging het ook niet meer worden, want Ebert lag er jammer genoeg uit. Noooooo wat nu?!?! Het vliegticket was ook kei duur vanwege die stomme Dakar. We hadden het gezacht. Weeronline.com verklapte ons dat het mooi weer was “thuis” in Buenos Aires. Oke, daar gaan we weer. Hopen op nóg een mirakel. Door de stortbui hals over kop naar het vliegveld. Maar dat was ook gesloten vanwege de regen.. Samen met een hele hoop andere gestrande mensen probeerden wij onze vlucht om te boeken naar die zelfde dag. Het leek een onmogelijke missie. Ik weet niet waarom maar het geluk kwam wederom last minute om te hoek kijken.

De rest komt in Nederland mensen…. Ik heb een vliegtuig te halen. En dit is voorlopig wel genoeg leesvoer!