Zuid Nieuw Zeeland

Mijn vorige blog eindigde in het noordereiland, maar inmiddels komt het einde van Zuid Nieuw Zeeland ook al in zicht, jammer genoeg! :(

Het zuidereiland is bekent vanwege haar mooie en ruige natuur. Aangezien ik van de natuur hou, kon ik niet wachten om alles te ontdekken! Samen met de groep (die nog steeds samen is) verlieten we het zonnige Wellington. Eerste stop: Kaiteriteri in het Abel Tasman national park. (Na vier weken kan ik nog steeds niet gewend raken aan de gekke en onmogelijke correct uit te spreken plaatsnamen in NZ). Het is maar goed dat ik op tijd te bed ging, want de dag er op hadden we een hike van 20 km voor de boeg. De boot pikte ons op, dropte ons een stuk verder weer en de rest was voor de benenwagen. Het weer was oké, de uitzichten super mooi en het gezelschap nog steeds goed. We spotten een afstammeling van de inheemse Kiwi vogel en picknickten in the middle of nowhere. De dag werd afgesloten met een pub quiz in de locale bar. Inmiddels zijn we getraind en het kon dan ook niet anders dan dat we zouden winnen (misschien lag het ook een beetje aan de locale Kiwi in ons team ;) ). Er was nog een manier om de schoonheid van het Abel Tasmanpark te bewonderen: op de mountainbike!:) Dus hup sportieve kleren aan en de fiets op. Niet iedereen waagde zich er aan, maar ik was zo blij dat ik eindelijk weer eens kon fietsen. Hier besef ik weer hoe makkelijk het is als je alles met de fiets kan doen, heerlijk! De mtb paden waren pittig, zelfs de “makkelijke”, en sommige haakten onderweg af. Na een klim van bijna 1,5 uur bereikten we de top, maar waren we uitgeput. Na 25 minuten waren we weer beneden… Voldaan en afgemat.

Na Kaiteriteri door naar Franz Josef, de thuisbasis van de gletsjers. Gletsjers betekenen sneeuw en koud. En dat was het! Helaas geen sneeuw, maar regen…. De helikopter hike inclusief het beklimmen van de gletsjer werd afgeblazen en mijn skydive werd uitgesteld (maar dat wist ik toen nog niet). Dus in plaats van in een helikopter zat ik in de bar om 9 uur ‘s ochtends om het Engelse voetbal te kijken. De wandeling met een blik op de gletsjer maakte veel goed, maar toch. Nog even chillen in het bubbelbad om er voor de zorgen dat onze magen klaar waren voor een all you can eat pizza avond! Met bakjes in onze tassen (pizza voor lunch de dag er op), schoven we aan en kon de wedstrijd beginnen. Heerlijke pizza’s maar het record werd niet verbroken. ’s Ochtends had de buschauffeur het beste nieuws ever: na twee dagen regen scheen de zo’n eindelijk en konden Jess en ik toch skydive!!!! Een half uur later zaten we in het vliegtuig op bijna 6 km hoogte! Het uitzicht over gletsjer, de besneeuwde toppen en de zee was zo ontzettend mooi. Ik begrijp heel goed dat dit de tweede beste plek van de wereld is om te skydiven. Wauwie! De rest van de dag was een lange dag in de bus. De natuur maakte veel goed maar 4 00 km blijft ver.

In Wanaka scheen het zonnetje en mensen zaten op de boulevard bij het meer te genieten van een biertje. Niet veel later zaten wij naast deze mensen. In het meer groeit een boom die op een of andere manier zich heeft aangepast en niet verdronken is. Leuk om te zien, maar de omgeving is zeker zo indrukwekkend. ’s Ochtends de heuvel op om een beter uitzicht te hebben, maar dat was het dan ook voor Wanaka.

Queenstown, de bijna laatste stop, is de plek waar ik nog steeds ben. Dit is een super gave stad die mijn verwachtingen zeker waar maakt! Het is meer een wat groter dorp dan een stad, maar het is de studentenstad van het land. Het begon al goed omdat ik zou gaan bungeejumpen!!! De tweede hoogste bungeejumpen van de wereld en de hoogste van het continent (134meter)! Als ik dan toch moet springen dan maar meteen voor inne goeie. Tot mijn verbazing was ik best kalm. Althans totdat mijn voeten vast gebonden werden en ik als een soort zeemeermin naar het duikplankje moest hoppen en de afgrond in kon kijken. Omg, dat was zoooo hoog! 1 2 3 en jump, AAAAAAAAAAAAAAAAAAH! In tegenstelling tot parachute springen voel je bij bungeejumpen tijdens de vrije val niet dat je vast zit aan iets of iemand. Dus tot mijn val gebroken werd bij het dode punt dacht ik dat ik te pletter zou vallen. Het was zeker het engste wat ik gedaan heb tot nu toe, maar het was zo gaaf! Met een glimlach van oor tot oor werd ik ontdaan van alle kabels en harnassen die twee minuten eerder mijn leven redde. Zo enthousiast als ik was, besloot ik om de swing ook nog te doen. Dit is een soort schommel boven de klif. In een normale schommel positie afgeschoten worden is voor watjes, dus besloten Jess en ik om het op de kop en achteruit te doen. De man was best aardig tot het moment dat hij ons onverwachts afschoot. Maar wederom geweldig en dit keer iets meer tijd om van het uitzicht te genieten. Wat een dag! De biertjes van de kroegentocht sloegen goed aan na een overdosis adrenaline en het was en erg gezellige avond!

Inmiddels ben ik de Queenstown heuvel op geklommen (wat een mooi uitzicht over het meer), weer wezen karten (omdat het de vorige keer zo leuk was) en wezen skiën! We hadden de mooiste dag uitgekozen want de zon scheen en het contrast van de sneeuw en de blauwe lucht was prachtig. Het was omdat Freddie jarig was daar we weer naar de kroeg moesten;). Wederom een kroegentocht met dit keer een ice bar (en Engels voetbal). We hebben haar verjaardag goed gevierd en de dag er op had ik er nog plezier van. Milford Sound stond op de agenda voor vrijdag. De weersvoorspelling was niet al te goed en de bergen verstoppen zich achter de wolken. De dolfijnen die rondom de boot zwommen en uit het water sprongen waren zeker het hoogtepunt van de dag. Prachtige dieren! Na twaalf uur in de bus was ik zo blij dat we eindelijk weer in Queenstown waren.

De laatste paar dagen in Nieuw Zeeland zullen anders zijn. De groep valt morgen uit elkaar en weer praten over onze volgende bestemmingen. Net als ik trouwens. Over vier dagen vlieg ik door naar Canada. Hier staat me een compleet nieuw avontuur te wachten. Een avontuur wat nog echt een avontuur is, want behalve mijn vlucht heb ik nog niks geregeld..